Moestuinfruit bewaren
Appels en peren blijven de hele winter door lekker in kisten. Ander moestuinfruit zoals bessen, kersen, perziken of pruimen moet je verwerken om ze te bewaren.
Duizenden jaren geleden werd fruit gedroogd of in honing bewaard. Ook in alcohol of azijn leggen, is waarschijnlijk een hele oude uitvinding. Moes, gelei en confituren bleven lange tijd relatief dure bereidingswijzen door hoge suikerprijzen. Daar kwam aan het begin van de 20ste eeuw verandering in. In die periode werd ook steriliseren of wecken populair. Tijdens en na de twee wereldoorlogen werd er minder confituur gemaakt en geweckt. Er was niet alleen een tekort aan suiker, maar ook aan kolen. Drogen bracht tijdelijk soelaas.
In de jaren 1960-1970 werd de diepvriezer populair. Al in 1957 voorspelde het tijdschrift ‘De Boerin’ van de Boerinnenbond de impact ervan op inmaaktradities: “Onze grootouders deden het door middel van inzouten, roken, inmaken in azijn of suiker en drogen. Onze ouders en ook wij pasten meer het steriliseren toe, omdat deze methode de produkten beter en smakelijker houdt. Het ziet ernaar uit, dat wij nu aan het begin van een periode staan, waarin wij ook deze laatste methoden vaarwel zullen zeggen.”
Tijdens de gesprekken van het MOES-tuin-project merkten we inderdaad dat heel wat inmaakkennis tussen generaties verloren ging door de alomtegenwoordigheid van de diepvriezer. Confituur is een uitzondering. Het is relatief eenvoudig te bereiden en populair als boterhambeleg. Maar we hoorden ook dat er nieuwe kennis wordt opgepikt, uitgeprobeerd en doorgegeven. Moestuiniers willen weer bewaren zonder diepvries en leren van anderen, uit boeken of (online) cursussen.
Aan deze wekcbokaal hangt een koordje uit de Tweede Wereldoorlog. Suiker was schaars en werd daarom niet aan iedere bokaal toegevoegd. De bokalen met een touwtje bevatten suiker en waren voor de kinderen. © CAG.
